De zachte weg terug naar jezelf — over vroegkinderlijk trauma en heling
Soms word je ineens geraakt door iets kleins. Een blik. Een toon. Een afwijzing die misschien niet eens zo bedoeld is. En toch voel je het diep. Alsof iets ouds wordt aangeraakt. Iets waarvan je dacht dat het allang weg was.
Vroegkinderlijk trauma leeft vaak op deze stille plekken in ons. Niet als herinneringen die je makkelijk kunt terughalen, maar als een lichaam dat schrikt waar een ander ontspant. Een hart dat sneller klopt bij nabijheid. Een buik die zich aanspant bij stilte. Of een gevoel van leegte, terwijl alles in je leven “goed” lijkt.
Wat er ontbrak, leeft door
Trauma is vaak niet eens zozeer wat je is overkomen, maar vooral wat er niet was toen je het zo nodig had. Een luisterend oor. Een knuffel. Steun. Misschien was er in jullie gezin niemand die jouw emoties kon dragen. Misschien voelde je je te veel. Of juist onzichtbaar. Misschien leerde je dat het veiliger was om jezelf aan te passen dan om jezelf te zijn.
Kinderen zijn ongelooflijk loyaal. Ze passen zich aan. Ze zetten hun gevoelens opzij. Ze bouwen een beschermlaagje om hun kwetsbare hart. En vaak nemen we dat laagje mee, onbewust, ons volwassen leven in. Niet omdat we het willen. Maar omdat ons systeem nog steeds denkt dat het nodig is.
Het lichaam herinnert zich alles
Ik zeg het vaak tegen cliënten: ons lichaam functioneert als een archiefkast. Alles wat het ooit meemaakte, ligt erin opgeslagen — ook dat wat we liever vergeten. Niet om ons dwars te zitten, maar omdat het ons wil beschermen. Je zenuwstelsel probeert nog steeds te zorgen dat je overleeft.
Maar overleven is niet hetzelfde als leven.
En misschien merk je dat. Dat je functioneert, lacht, presteert… maar dat er iets mist. Dat diepe gevoel van verbinding. Met anderen. Maar ook met jezelf.
Compassie als medicijn
Om te helen, hoef je niet alles te begrijpen. Al helpt het wel. Daarom reik ik je graag nieuwe, diepe inzichten aan. Inzichten over waar jij vandaan komt en waarom je bent zoals je bent.
Helen doe je door langzaamaan weer in contact te komen met jezelf. En te voelen wat jouw lichaam je wil vertellen. Door te luisteren zonder oordeel en compassie te hebben voor het kind dat jij ooit was.
De weg terug is niet recht
Heling is geen project met een deadline. Het is een proces. Soms voel je je licht en verbonden, en even later komt er weer iets ouds omhoog. Dat is niet ‘achteruitgaan’. Dat is juist een teken dat je veiliger begint te worden in jezelf. Dat je lijf je vertrouwt, en steeds meer durft los te laten.
Het is oké om het niet allemaal te weten. Het is oké om moe te zijn. Om verdrietig te zijn. Om soms niets te willen voelen. Jij mag mens zijn. Met alles wat je bent. En je hoeft het niet alleen te doen.
Je hoeft het niet perfect te doen. Alleen maar liefdevol.
Als je niets anders onthoudt, onthoud dan dit: er is niets mis met jou. Alles wat je voelt, heeft ooit een reden gehad. Je reacties zijn geen fouten, het zijn sporen van je kracht. Van hoe je ooit geleerd hebt te overleven.
En nu mag je langzaam, in je eigen tempo, leren leven.
Niet óverleven. Maar leven. Vanuit verbinding. Vanuit zachtheid. Vanuit wie je werkelijk bent.