Je denken als medicijn – over de kracht van overtuigingen
inspiratie uit het werk van Bruce Lipton
Soms zit je ergens in vast zonder dat je precies weet waarom. Alsof er iets onzichtbaars aan je trekt, je in een oude richting duwt. Je neemt jezelf voor het anders te doen, je leest boeken, maakt plannen… en toch keer je telkens terug naar hetzelfde patroon. Hoe sterk je intentie ook is.
Ontmoedigend… Maar wat als de sleutel niet ligt in meer doen, maar in zachter kijken? Wat als de patronen die je tegenhouden, eigenlijk oude overtuigingen zijn – ontstaan in een tijd waarin je ze nodig had om ‘te overleven’?
De Amerikaanse celbioloog, Bruce Lipton, auteur van het boek ‘De biologie van de overtuiging’, noemt overtuigingen zelfs krachtiger dan onze genen. Zijn boodschap is hoopvol én diep transformerend: je bent niet overgeleverd aan je DNA, aan je geschiedenis, aan wat je is overkomen. Je overtuigingen – bewust én onbewust – vormen de bril waardoor je de wereld ziet. En die bril bepaalt wat je lichaam ervaart als ‘waarheid’.
Je lichaam gelooft wat je denkt
Lipton beschrijft hoe onze cellen voortdurend reageren op wat we denken en geloven. Als jij diep vanbinnen gelooft dat je niet goed genoeg bent, niet veilig, niet geliefd… dan voelt je lichaam die overtuiging als realiteit. Je spieren spannen zich aan, je hormonen schieten in de stressstand, je immuunsysteem trekt zich terug.
Niet omdat het écht zo is, maar omdat het gevoeld wordt als waarheid.
En dat is tegelijk verdrietig en bevrijdend. Want het betekent dat je óók een nieuwe werkelijkheid kunt creëren, simpelweg door je innerlijke overtuigingen te helen.
De weg naar binnen
Vaak zijn die overtuigingen oud. Ze zijn ontstaan toen je nog klein was en leerde wie je moest zijn om liefde te krijgen – of juist wat je moest nalaten om afwijzing te vermijden. Ze zitten niet in je hoofd als duidelijke gedachten, maar eerder als diepgewortelde triggers. Gevoelens als een spanning in je borst, een kramp in je buik, een stemmetje dat zegt: “Pas op, dit mag je niet voelen.”
De uitnodiging is om met zachtheid naar binnen te keren. Niet om jezelf te forceren tot “positief denken”. Maar om werkelijk te voelen wat er in jou leeft. Want je kunt iets pas loslaten als je het eerst toelaat. Om zo ruimte te maken voor verandering.
Jij mag herschrijven
Wat geloof jij over jezelf? Over de wereld? Over liefde, over veiligheid, over je plek hier?
Durf je te voelen waar dat vandaan komt – en zachtjes te onderzoeken of het nog waar is? Of je misschien toe bent aan een nieuw verhaal, een nieuwe werkelijkheid?
Want jouw lichaam is niet je vijand. Het luistert naar je. En als jij begint te geloven dat het veilig is gewoon jezelf te zijn, dat je genoeg bent – dan verandert er iets. Eerst klein, subtiel. Een ademhaling die dieper komt. Schouders die wat zakken. Een stem die zachter wordt.
En langzaam, heel langzaam, herschrijf je jezelf. Niet met strijd, maar met zachtheid.